Rodzice dzieci niepełnosprawnych stoją przed ogromnym wyzwaniem. Jak kochać mądrze dziecko, aby nie ograniczać jego rozwoju? Jak pogodzić się z myślą, że moje dziecko mogło być zdrowe lub jak nie uciekać w różnorodne zabiegi i czynności, które pozwolą zapomnieć lub wyprzeć fakt niepełnosprawnego dziecka. Tylko ten rodzic, który przeszedł wszystkie psychologicznie naturalne fazy od odrzucenia po akceptację lub pogodzenia się po drodze przechodząc fazę buntu i frustracji, stanie się rodzicem kochającym całym sercem, zapewniającym wsparcie i pomoc w momentach, kiedy dziecko tego potrzebuje. Rodzice obserwują swoje dziecko, porównują go z innymi dziećmi, szukają porad u specjalistów. Takim najważniejszym sprawdzianem rozwoju dziecka i jego samodzielności jest okres przedszkolny i szkolny. Jest to okres, kiedy dziecko uczy się współdziałać z innymi, uczy się wielu nowych rzeczy, staje przed nowymi wyzwaniami zmieniającej się rzeczywistości. Rodzic i nauczyciel powinien pozwolić dziecku kroczyć własną ścieżka rozwoju, zgodnie ze sprawdzoną zasadą pomóż mi to zrobić samemu. Każde dziecko chciałoby powiedzieć nauczycielowi lub rodzicowi: „Nie idź przede mną, bo nie nadążam, nie idź za mną, bo nie mogę się ciągle oglądać do tyłu, idź obok mnie”.

Weronika Żuławińska